سید احمد سعادتی اکنون دانشجوی دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز است. سال اول رتبه‌ی 6687 کسب کرد و سال دوم به رتبه‌ی 454 رسید. این بخشی از خاطرات اوست.
در سال 93 بعد از اين‌که خدمت سربازي‌ام تمام شد تصميم گرفتم در کنکور تجربي شرکت کنم و فقط 4 ماه فرصت داشتم که خود را براي کنکور 94 آماده کنم. آن سال رتبه‌ام 6687 شد و امکان قبولي در رشته‌هاي پزشکي براي من وجود نداشت. قبل از اعلام نتايج خيلي فکر کردم که آيا براي سال بعد دوباره بخوانم يا براي هميشه اين رؤيا را فراموش کنم. از طرف ديگر چون در سني بودم که بايد مشغول به کار مي‌شدم کمي از اين لحاظ تحت فشار بودم. به هر حال بعد از اعلام نتايج تصميم نهايي را گرفتم و راه اول را انتخاب کردم. من از دوم مهر 94 درس خواندن را به طور جدي شروع کردم و با خودم عهد کرده بودم هر اتفاقي افتاد برنامه‌ام را تعطيل نکنم. اين باعث شد رتبه‌ام در کنکور سال دوم 454 منطقه‌ي 2 شود و در رشته‌ي دندان‌پزشکي دانشگاه علوم پزشکي شيراز پذيرفته شوم.
من درس زيست و عربي را از صفر شروع کردم. با خودم فکر کردم که اگر ديگران توانسته‌اند اين دو درس را ياد بگيرند من هم مي‌توانم و کاملاً متعهدانه آن‌ها را بدون معلم خواندم. در اين درس‌ها نوسان داشتم اما درنهايت خوب شد. من متن‌هاي عربي کنکور و سؤالات آن را به هيچ وجه بلد نبودم اما آن‌قدر تلاش کردم که درنهايت برايم عادي شده بود. وقت زيادي از من گرفت اما نتيجه داد. هدفم اين بود که تمام نکات آزمون‌ها را ياد بگيرم و به‌تدريج نکات آزمون‌ها برايم عادي شده بود. آن‌قدر تلاش و ممارست به خرج دادم تا به احساس رضايت از خودم برسم.
گاهي خسته مي‌شدم و گاهي به نتيجه گرفتن شک مي‌کردم اما عهدي که با خودم بسته بودم مرا تا پايان مصمم نگه داشت. وقتي به اين فکر مي‌کردم که همه‌ي داوطلبان هم دچار خستگي مي‌شوند، خستگي و نگراني برايم غير عادي نبود و مانع من نمي‌شد. هر آزموني که افت مي‌کردم با اين‌که ناراحت مي‌شدم اما تعهدم را حفظ مي‌کردم و آزمون بعدي جبران مي‌کردم. در آزمون آخر کانون رتبه‌ي 1000 منطقه‌ي 2 شدم و خيلي نگرانم کرد. با خودم گفتم کنکور هم براي من يک آزمون کانون خواهد بود که بعد از افت هميشه پيشرفت داشته‌ام. در عرض يک هفته‌ي مانده تا کنکور با خودم عهد کردم هر چه در توان دارم بگذارم. به نظرم نبايد به نتيجه‌ي بد راضي شد و حتي در آخرين لحظات هم تلاش کرد و اميدوار بود. قهرمانان دو استقامت در المپيک هميشه الگوي من بودند. آن‌ها معمولاً تا لحظه‌ي آخر نفر اول نيستند. مهم اين است که تا آخرين لحظه دست از تلاش برنداري. شرايط کنکور هم دقيقاً مشابه دو استقامت است. اين تفکر هميشه براي من الهام‌بخش بود و باعث مي‌شد در مواقعي که در آزمون‌ها افت مي‌کردم به آن فکر کنم. درواقع قهرمانان استقامت همه اين روش را دارند که لحظه‌ي آخر تلاش خود را چند برابر مي‌کنند.
